Ir al contenido principal

Na morte de Xosé Luis Méndez, "Lis"


Impactado aínda pola luctuosa noticia da morte, neste xoves 22 de setembro, do pintor tudense Xosé Luis Méndez “Lis” dende as páxinas de “Tudensia” queremos rememorar a este singular artista, participante asiduo na vida tudense ao longo das últimas décadas, con estas liñas de lembranza garimosa.
Xosé Luis Méndez Rodríguez, tiña nacido en Tui en 1958 e dende novo amosou a súa habelencia con lapis e logo cos pinceis.  Xa con 17 anos participa na I Mostra de Arte Popular no Baixo Miño en A Guarda e no ano 1980 realiza a súa primeira exposición individual na Casa da Xuventude tudense. Dende aquel numerosas exposicións colectivas e individuais enchen a traxectoria artística de “Lis”, que no ano 2008 expón na Casa de Galicia en Madrid e finalmente en xuño do pasado ano 2010 na Sala Municipal de Exposicións do Concello de Tui, na que sería a súa derradeira exposición individual, “A cor da música”. Estas dúas últimas mostras en compañía do escultor Raimundo Martínez “Rai”.


Na obra de “Lis”  color e a luz se converten en absolutos protagonistas e na súa mistura xorden as formas e obxectos, creando ao longo dos anos un estilo propio, unha xeito de composición moi propio que singulariza a súa producción. O seu interese pola composición, creada sobre a base do dominio do debuxo e dunha sabia combinación de cores, luces e apuntes de figuración creada a partires de liñas que definen as masas cromáticas era un tema recorrente nas súas conversas.
Como sinala o critico Silvestre Gómez, “A pintura de Lis é unha sinfonia e unha regueifa de cores e liñas fuxidías, metáfora de imposibles pentagramas que mostra a consolidación dun estilo persoal (...) que procura novas formas expresivas para sorprenderse e sorprendernos”.
Pero como autor, en boa medida autodidacta, tamén traballou noutros ámbitos artísticos, como foi o cartelismo –ao longo de varios anos foi autor, por exemplo, do cartel anunciador das festas de San Telmo- e compartiu labor con escultores do Baixo Miño, como é o caso de Antúnez Pousa. Esta polivalencia foi enriquecedora para a súa producción artística.


Perde Tui un singular artista que nos ten enriquecido coa súa aportación onde as cores, nas súas últimas series retratando músicos, son o elemento substancial do seu particular estilo. Posiblemente o máis esencial da achega artística de Lis sexa o seu peculiar estilo, certamente único, que identifica á súa obra, froito dunha alongada traxectoria de traballo e aprendizaxe.
Coas nosas condolencias para os familiares e amigos, sirva este post de sinxela lembranza á figura de Xosé Luis Méndez, “Lis”.

Comentarios

  1. Sumo desde "FERRUXADAS" mis condolencias a los familiares, pero también a toda la sociedad tudense por haber perdido un referente cultural. Si terecordamos, seguirás viviendo entre nosotros.

    ResponderEliminar
  2. Grazas polas túas palabras. Oxalá meu pai non nos deixara tan cedo...

    ResponderEliminar
  3. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

O antigo Hospital e Inclusa (actual Edificio "Francisco Sánchez") cumpre hoxe cen anos

Neste ano 2023 a cidade de Tui vive diversos aniversarios de interese, especialmente o referente ao cuarto centenario do falecemento do egrexio médico e filósofo tudense, Francisco Sánchez, sobre o que nos ocuparemos en datas próximas. https://www.facebook.com/fotosantiguastuy/photos Centrará hoxe a nosa atención outra significativa efeméride, o centenario da inauguración do Hospital e Inclusa de Tui celebrado o 1 de maio de 1923, hai hoxe cen anos, que culminaba un longo proceso de construción deste edificio. Na actualidade este antigo hospital é o Edificio “Francisco Sánchez” coñecido popularmente como Área Panorámica de Tui. É pois unha feliz oportunidade para realizar unha aproximación a historia deste edificio emblemático da nosa cidade. Un edificio creado para acoller as instalación do hospital e da casa de expósitos, ou inclusa. A historiografía ten abordado nas últimas décadas aspectos da historia social pouco atendidos tradicionalmente. O tema da marxinación social é un de

Unha nova entelequia: un Camiño Portugués de Nossa Senhora do Norte por Tomiño e Gondomar

Vivimos nun mundo mediático onde cada vez temos acceso a un maior abano de información de todo tipo, o que en principio resulta altamente positivo e enriquecedor pero paralelamente existe o evidente risco de carecer de elementos de discernimento e valorización para recoñecer o rigor e a falsidade, a veracidade e os falseamentos. Ven a conto esta obviedade para abordar unha breve reflexión sobre a noticia que en días pasados publicaron os medios de comunicación con este titular: Tras un año de investigación, la alcaldesa de Tomiño, Sandra González; el presidente de la Cámara Municipal de Vila Nova de Cerveira, Rui Teixeira, junto al alcalde de Gondomar, Francisco Ferreira, y la concejala de turismo de Redondela, María Castro; y el arquitecto e investigador Antonio Soliño, presentaron el «Camiño da Nosa Señora do Norte a Santiago», una variante del Camino de Santiago que pasa por el territorio que recogen ya los archivos históricos. No texto da noticia se afirma o seguinte: La invest

Un poema en galego de D. Basilio do ano 1957

A figura de D. Basilio, cóengo maxistral na catedral tudense e profesor durante varias décadas no Instituto San Paio, continua a ser lembrada por moitos tudenses pola súa erudición, especialmente no que atinxía á historia da nosa cidade como pola súa singular personalidade. Neste blog conmemoramos hai algúns anos o centenario do seu nacemento, o 14 de abril de 1911, ( https://tudensia.blogspot.com/2011/04/hoxe-centenario-do-nacemento-de-don.html ) reproducindo un breve artigo publicado no libro das festas de San Telmo dese mesmo ano  2011. Sinalabamos daquela que era unha persoa sumamente austera, todos o lembramos coa “teja” cubrindo a súa cabeza, a súa faciana morena, sempre vestindo unha raída sotana, fumando os “bisonte” sen boquilla que ofrecía a cantos a él se achegaban, a súa conversa sempre mesturada con referencias teolóxicas. Case todas as tardes, primeiro pedaleando na súa bicicleta, e anos máis tarde sobre a súa vella mobilette (algún día tivo de ser nova pero a miña le