Como xa
comentabamos no anterior “post” deste blogue atopamos nunha vella revista
científica editada en Roquetas (Tarragona) a fotografía dese famoso penedo do
equilibro do Monte Aloia. Figura esta imaxe nun interesante artigo titulado
“Excursiones científicas por el Norte de España” na revista “Ibérica do
Observatorio do Ebro” de 1915.
A pedra oscilante
ou abaladoira do Aloia é un exemplo portentoso dun penedo granítico unido a
outra laxe por un pequeno punto que posibilita o seu inestable equilibrio.
Estas pedras atopámolas en numerosos lugares de Galicia, posiblemente a de
maior sona é a pedra de abalar no Santuario de Nosa Señora da Barca, nas terras
de Muxía na Costa da Morte; mais próxima está a Pedra do Equilibrio na
parroquia de Arcos (Ponteareas) nas abas do monte da Picaraña.
Me encantó la
piedra oscilante. Vímosla oscilar al esfuerzo de un solo hombre. Era fenómeno
para mí nunca visto; y de tal manera me satisfizo, que por él solo diera por
bien empleado el trabajo de la ascensión, asi se manifesta o P: Longinos Navas,
S.J., autor do artigo arriba mencionado, e que acredita o aspecto espectacular
deste penedo.
Aínda que a
tradición liga estas pedras e o seu inestábel equilibrio como froito do traballo
humano ou de intervencións portentosas, o certo é que estas monumentais rochas
son resultado dos procesos naturais de erosión.
Esta fotografía nos
ofrece o aspecto monumental deste penedo oscilante, un singular atractivo da
visita ao Aloia. Pero esta pedra que aguantou as inclemencias do tempo durante
séculos non puido resistir a acción vandálica dun grupo de mozos, din que
de Malvas, que haberá tres ou catro
décadas botaron monte abaixo o monumental penedo.
Por mágoa non
coñezo noticia algunha sobre as tradicións relacionadas con esta pedra
oscilante. En moitos lugares estas pedras oscilantes están ligadas a rituais
adiviñadores, dependendo de que abalen ou non logo de formularlle á pedra unha
determinada pregunta. Como sinala Vitor Vaqueiro no seu libro “Mitoloxia de
Galiza” (2011): “acredítase que a función que cumpriron mais a miúdo foi a de
adiviñación. Segundo Murguia, houbo un tempo no que as pedras de abalar
serviron para probar a fidelidade das mulleres e a virxindade das doncelas; e
xa Estrabón, hai 2000 anos, afirmaba que os galegos eran experientes nas artes
adiviñatorias. De feito, esta función prognosticadora segue a darse hoxe xa que se supón que as pedras, en certa
maneira, son quen de respostar ás
preguntas que se lles formulan, relativas, en xeral, a desexos futuros. Se
abalaren enténdese que a resposta é afirmativa. Se non, presuporase a negativa.”
As funcións encomendadas
pola tradición popular a estas rochas, teñen variado segundo as diferentes
culturas, pero cun nexo común a todas elas: o seu movemento era indicativo de
una determinada cualidade. Así, os celtas consideraban as pedras abaladoiras
como elementos cargados de fortaleza e resistencia, empregadas nos rituais para
protexer aos homes das enfermidades e proporcionarlles a forza posuían. Moitos
pobos do norte da Península Ibérica, conservaron a crenza no poder destas
pedras para predicir acontecementos ou
desgrazas.
No Aloia
conservamos outras interesantes tradicións ligadas ás pedras como é “A Cama do
Santo” e as pedras do sol e da auga, das que nos ocuparemos noutra oportunidade, hoxe nos quedamos con esta imaxe certamente sorprendente da pedra do equilibro do Monte Aloia.
e en que lugar se atopaba???
ResponderEliminar